Kiedy w czwartek 24 lutego nad ranem Federacja Rosyjska znienacka zaatakowała Ukrainę, wśród pierwszych celów barbarzyńskiego ostrzału rakietowego znalazło się miasto Iwano-Frankiwsk położone na zachodzie sąsiadującego z nami kraju, znajdujące się jakieś trzy godziny drogi autobusem z Przemyśla.

W tym mieście, które przed wojną leżało w granicach II Rzeczypospolitej, 22 maja 1937 roku urodziła się moja śp. mama – Wanda Walkowska. Jej rodzice i krewni zamieszkiwali te strony od pokoleń, dzieląc radości i trudy życia z miejscowymi Ukraińcami (nazywanymi przed wojną Rusinami). Stanisławów był zamożnym, nowoczesnym miastem, stolicą województwa. Moi krewni byli miłośnikami turystyki górskiej – często podróżowali do pobliskiego Delatyna, niewielkiej miejscowości położonej nad rzeką Prut. Stąd latem organizowali wyjścia na pobliskie szczyty w Karpatach Wschodnich (m.in. na Popa Iwana, 1938 m. n.p.m.), zimą jeździli na nartach i urządzali kuligi. Między 18 i 20 marca 2022 roku putinowska Rosja przypuściła kolejny atak: ostrzelano lotnisko pod Iwano-Frankiwskiem, a na Delatyn spadł supernowoczesny pocisk hipertoniczny „Kindżał”, wystrzelony z łodzi podwodnej operującej na Morzu Czarnym. Zachodnia Ukraina, tak bliska memu sercu, przygotowuje się do obrony. Mam nadzieję, że nie podzieli losu zdewastowanych przez Rosjan regionów i miast na wschodnich rubieżach kraju: Charkowa, Mikołajowa, Mariupola… Jak długo jeszcze będziemy świadkami dokonującego się na oczach świata ludobójstwa?

Jesienią 2008 roku uczestniczyłem w konferencji naukowej poświęconej Stanisławowi Vincenzowi, bardowi huculszczyzny, autorowi monumentalnej trylogii „Na wysokiej połoninie”. Pamiątką tego wyjątkowego dla mnie pobytu w Iwano-Frankiwsku / Stanisławowie jest esej, który pierwotnie zadedykowałem moim przodkom. Dzisiaj ten sam tekst dedykuję braciom Ukraińcom: między nami nie ma granic! [tekst do pobrania]

Marek Bernacki